Ονομάζομαι Μαριλέτα Μαντζώρου. Είμαι 20 ετών και εδώ και δύο χρόνια είμαι φοιτήτρια στο τμήμα Βιολογίας του Ε.Κ.Π.Α. Ο διαβήτης ήρθε στη ζωή μου σε ηλικία μόλις 3 ετών και ως μοναχοπαίδι που ήμουν, είχα συνεχώς την επιτήρηση και τη στενή φροντίδα των γονέων μου προκειμένου να ελέγχουν τη ρύθμισή μου και να είμαι εντός των στόχων που όριζε η γιατρός μου. Το γεγονός αυτό ηταν θετικό για τα πρώτα χρόνια που ημουν μικρή καθώς ηταν δύσκολη η διαχείριση του διαβήτη μου ιδιαίτερα στο σχολικό περιβάλλον, όμως μεγαλώνοντας και ιδικά στην εφηβεία ηταν αρκετά πιεστικό για εμένα καθώς δεν μπορούσα να τους “κρύψω” τίποτα. Από την άλλη από επιλογή των γονιών μου αν και ενημερωνόμασταν για τις δράσεις της ΠΕΑΝΔ, δεν είχαμε συμμετέχει ποτέ σε καμία από αυτές και αυτό ηταν το μεγάλο μου παράπονο. Πάντα ήθελα να γνωρίσω άλλα παιδιά με διαβήτη, να παίρνω μέρος στις γιορτές και να συμμετάσχω στη θερινή κατασκήνωση που διάβαζα στο περιοδικό που μας ερχόταν. Είμαι σίγουρη πως εξ αιτίας του φόβου τους ή και της πολύχρονης στενοχώριας που ένοιωθαν για την εμφάνιση του διαβήτη μου, γινόταν όλο αυτό, όμως για μένα ηταν κάτι σημαντικό που το ήθελα πολύ. Έτσι όταν τελείωσα το σχολείο, κλείνοντας τα 18, έκανα την “επανάστασή μου” και πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Αποφάσισα να έρθω κοντά στο σύλλογο, να γνωρίσω καλύτερα τις δράσεις και για αρχή να βοηθήσω εθελοντικά με όποιο τρόπο μπορούσα, σε μια προσπάθεια να κερδίσω το χαμένο χρόνο τόσων ετών.
Από την πρώτη στιγμή, που πήγα στο γραφείο και συνάντησα την κ.Μανέα, η οποία μου εξήγησε αναλυτικά τι κάνει η ΠΕΑΝΔ και πως δουλεύουν οι εθελοντές της, ένοιωσα χαρά και αίσθημα ικανοποίησης για όλο αυτό που θα ακολουθούσε. Έγινα εθελόντρια αρχικά σε μικρές δράσεις, χρήσιμες όμως για το σύλλογο και τα μέλη του και πλέον αποτελώ μέλος μα μεγαλύτερης ομάδας εθελοντών που βοηθούμε σε ότι υπάρχει ανάγκη. Οι μέρες μου πλέον γεμίζουν κάθε μέρα με νέα δεδομένα, καινούργια πράγματα και πληροφορίες, ενώ παράλληλα γνωρίζω και άλλα άτομα με διαβήτη, που ηταν για μένα ανάγκη πολλών ετών. Επιπλέον ήρθα σε επαφή με παιδιά της ηλικίας μου, που συμμετείχαν και αυτά σε δράσεις του συλλόγου, μοιραζόμασταν τις ίδιες ανησυχίες, κάνουμε παρέα και εκτός συλλόγου και πλέον είμαστε αχώριστοι φίλοι. Το καλοκαίρι που μας πέρασε κατάφερα να συμμετάσχω τελικά και στην κατασκήνωσης της Π.Ε.Α.Ν.Δ. με την ιδιότητα της ομαδάρχισσας πλέον, βιώνοντας μια μοναδική εμπειρία, που ήθελα και έπρεπε να έχω ζήσει από παιδί.
Τελικά ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσα να πάρω! Ξεκινώντας ως μια απλή εθελοντής, κατάλαβα ότι η αγάπη μου για τον εθελοντισμό και συγκεκριμένα η αγάπη μου για τα παιδιά με διαβήτη είναι η κινητήρια δύναμη που με ωθεί να συμμετέχω και να προσφέρω στο έργο της Π.Ε.Α.Ν.Δ. με οποιοδήποτε τρόπο μπορώ, τακτικά μέσα στη βδομάδα μου!