Το παρόν κείμενο αποτελεί συρραφή από τις μαρτυρίες γονέων που συμμετείχαν στα βιωματικά σεμινάρια έτους 2020-2021, τα οποία διοργανώθηκαν από την ΠΕΑΝΔ για 8η συνεχή χρονιά και πραγματοποιήθηκαν από το Εργαστήριο Συστημικής Εκπαίδευσης και Θεραπείας “Νόημα”. Οι παρακάτω μαρτυρίες των συμμετεχόντων παρουσιάζονται με ψευδώνυμο ώστε με βάση τις αρχές της ηθικής δεοντολογίας της συμβουλευτικής και θεραπείας, να τηρηθεί η ανωνυμία, όπως επίσης και να αποκρυφθεί οποιαδήποτε πληροφορία αποτελεί σημείο αναγνώρισης ,προκειμένου να τηρηθεί το πρωτόκολλο για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.
Γράμμα ενός γονιού από την ομάδα των βιωματικών σεμιναρίων
Γεννήθηκα το 19... Μεγάλωσα σε μια πόλη της επαρχίας άκρως συντηρητική. Βίωσα καταστάσεις όπου το να μιλάς για οτιδήποτε αφορά τον εαυτό σου σε άλλον, ήταν άκρως απαγορευτικό. Το δυνατό τσούγκρισμα των ποτηριών ήταν ένδειξη ανδρισμού……. Η εκμυστήρευση, δειλία…. Η συναισθηματική έκφραση, αδυναμία…
Βρέθηκα σε μία κατάσταση πρωτόγνωρη, τρομακτική. Ο διαβήτης μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά και την διέλυσε στην αρχή.
Η ένταξή μου σε αυτή την ομάδα με τα σεμινάρια, δεν θα έλεγα ότι ήταν μονόδρομος. Ήταν όμως μονόδρομος η εύρεση λύσης. Ξεκίνησα δειλά, συνέχισα δειλά? έτσι πίστευα? και ξαφνικά ανακάλυψα ότι άρχισα να μιλάω για εμένα, να μιλάω πολύ, να μοιράζομαι, να σπάω ένα ταμπού που πίστευα ότι δεν με αφορούσε καν, το ταμπού της βοήθειας.
Τι έγινε μ’ εμένα;
Θα πω… Μίλησα, άκουσα, διαφώνησα, συμφώνησα, το σπουδαιότερο όμως: Ανοίχτηκα. Η δική μας ιστορία με τον διαβήτη έχει πάρει το δρόμο της διαχείρισης, όμως τώρα την επικοινώνησα. Απίστευτο για εμένα, αλλά για πρώτη φορά κέρδισα χρόνο. Προχώρησα πιο γρήγορα. Έχω δρόμο μπροστά μου, αλλά έχω και δεξαμενή βοήθειας: ΕΣΑΣ! Την ομάδα! Θα ανατρέχω πάντα.
Γιατί…
Είναι μία καθημερινή πάλη η ζωή με το διαβήτη, ένας συνεχής αγώνας. Μερικές φορές νιώθω ότι χάνω την επικοινωνία με το παιδί. Δυσκολεύομαι να το προσεγγίσω και αναρωτιέμαι πού βρίσκεται σε σχέση μ’ εμένα, τώρα που μεγαλώνει. Χρειάζεται να επαναπροσδιοριστώ ως γονιός, ως μάνα, ως πατέρας και με καίει το ερώτημα, πώς να αλλάξω οπτική απέναντί του, πώς να το ακούσω πραγματικά;
Το μεγάλωμα του με αποσυντονίζει, ολοένα και περισσότερο...
Τα συναισθήματα που με κατακλύζουν είναι βαριά: βάρος, αγωνία, στεναχώρια. Θέλω να βρω διέξοδο, να δείξω υπομονή, να ανακτήσω δύναμη, να θέσω όρια, ώστε να ανταπεξέλθω στις νέες συνθήκες. Ψάχνω τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην υπερπροστατευτικότητα και την υποχωρητικότητα στα όρια. Συχνά κάνω τις δικές μου υποθέσεις και σενάρια, και δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω το παιδί όταν εκφράζει άρνηση, όπως για το σχολείο, την αντλία, τον ύπνο, το φαγητό, τις συναναστροφές του.
Το να μιλήσω για όλα τα παραπάνω μέχρι τώρα ήταν αποτρεπτικό, ένα τείχος υψώνονταν ανάμεσα σ’ εμένα και τους άλλους... Κι όμως, άρχισα να μιλάω… δειλά-δειλά να ξεδιπλώνω τις σκέψεις, να εκθέτω αυτά που με προβληματίζουν, να αποφορτίζομαι... Το ίδιο και εσείς... Και βρεθήκαμε μαζί, συνοδοιπόροι. Δεν ξέρω αν έχω γίνει καλύτερος γονιός, σίγουρα όμως έχω μάθει να «ακούω» περισσότερο, να αφουγκράζομαι καλύτερα όσα συμβαίνουν, να παίρνω αποστάσεις και να αφήνω περισσότερο χώρο στους άλλους.
Εκτός από τον διαβήτη προστέθηκε και η καραντίνα και ο covid…
Αγαπητή ομάδα είναι μια σκληρή πραγματικότητα, που ούτε μπορώ να αγνοήσω, ούτε να ξεχάσω. Κι είναι πλέον μακρινή η ομαλότητα και νιώθω ότι μου ξεφεύγουν τα πράγματα. Δεν πρόκειται, άμεσα, να φτάσουμε σε αυτό που ήμασταν, ούτε να κάνουμε σα να μην συνέβη ποτέ, δεν θα επιτρέψω όμως να ακινητοποιηθώ από το φόβο. Εδώ και τώρα χρειάζεται να δω και αυτήν την πραγματικότητα, να την αντιμετωπίσω στο μέτρο που περνάει από το χέρι μου, μέχρι το σημείο, όπου θα μπορώ να είμαι (από λίγο έως περισσότερο) ευχαριστημένος/η με τη ζωή μου.
Ναι, ζούμε όλη η οικογένεια με περιορισμούς, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θέτω όρια στο παιδί απλώς χρειάζεται να ορίσω τις νέες κόκκινες γραμμές, τα σημεία που θα κάνω έκπτωση, αλλά όχι ξεπούλημα, τα πεδία που θα παραχωρήσω περισσότερες ελευθερίες και τα σημεία που θα πιέσω. Κι όλα αυτά δίχως να ξεχνώ σε ποιο παιδί απευθύνομαι, την ηλικία του, την ιδιοσυγκρασία του. Ναι, ζούμε με περιορισμούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάω τον εαυτό μου ,ή σταματάω να αναζητώ πηγές ανατροφοδότησης και ευχαρίστησης, ή δεν επιδιώκω κοντινότητα στις σχέσεις.
Παρ’ όλα αυτά, με όλα αυτά…
ανασκουμπώνομαι και δηλώνω διαθεσιμότητα να ακούσω το παιδί, προσπαθώ να επεμβαίνω λιγότερο, να αντέξω την αμφισβήτηση που δέχομαι ως γονιός, να αποδεχτώ το γεγονός ότι το παιδί μου μεγαλώνει και άρα... Διαφοροποιείται. Δεν κάνω απλώς υπομονή ,ώστε να περάσει αυτό το κύμα, συνεχίζω να βάζω πρόγραμμα στην καθημερινότητα και να, που -για πρώτη φορά- έρχεται ο διαβήτης δεύτερος στη ζωή, γιατί η ίδια η ζωή προηγείται. Κι αυτό ακριβώς μας έχει ξεφύγει: Συνεχίζω ν’ αντιμετωπίζω τη νέα πραγματικότητα, συνεχίζουμε να ζούμε.
Θυμίζω στον εαυτό μου να μιλάω πιο ανοιχτά, ν΄ αντιμετωπίζω τις ανατροπές, να είμαι παρών/ουσα, να δείχνω εμπιστοσύνη. Και ανάμεσα σε αυτά, να μην ξεχνάω τον εαυτό μου, να θυμάμαι ποιες είναι οι ανάγκες μου, να μη φοβάμαι γι αυτά που θέλω. Μέσα στην ομάδα βλέπω με άλλα μάτια το σπίτι μου, βλέπω το δικό σας σπίτι και παίρνω κουράγιο και δύναμη.
Τώρα που κλείνει αυτός ο κύκλος και αυτή η δύσκολη, από πολλές πλευρές, χρονιά…
ήδη αισθάνομαι χάρη σ’ εσάς, στην ομάδα, πιο δυνατός άνθρωπος ψυχικά και συναισθηματικά.
Τους τελευταίους μήνες ήταν η ομάδα μια παρέα διαφορετική. Δεν ήταν γνωστοί μου από πριν, όλες κι όλοι μας διαφορετικοί, είχαμε όμως ένα κοινό θέμα που μας απασχολούσε. Ειδικά στην περίοδο της καραντίνας ήταν η διέξοδος μου. Μια παρέα που μου έδινε δύναμη και αισιοδοξία και ξέρω ότι πλέον δεν είμαι μόνος/η μου στον αγώνα για τον διαβήτη.
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλα τα μέλη της ομάδας: για όσα μοιραστήκαμε, για όσα εμπιστεύτηκε ο καθένας, για όσα κατέθεσε μέσα από την ψυχή του ενώπιον όλων, για τη στήριξη στις δύσκολες στιγμές και για το πραγματικό ενδιαφέρον όλων σε κάθε πρόβλημα που ακούστηκε και σε κάθε αγωνία που εκφράστηκε.
Σας ευχαριστώ.
Ο γονέας
Ευχαριστούμε όλους τους γονείς για τη δέσμευσή και την εμπιστοσύνη τους, αλλά και για το ειλικρινές ενδιαφέρον, αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό με τον οποίο συμμετείχαν στην ομάδα.
Οι συντονίστριες των ομάδων
Σύνταξη - Επιμέλεια κειμένου για την ομάδα του Εργαστήριο Συστημικής Εκπαίδευσης και Θεραπείας “Νόημα”
Μαρία Γραμματίκα
Kοινωνιολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια,
Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού